Πρόσφορο Χώμα

Η ποιήτρια από τη Θεσσαλονίκη, Φανή Αθανασιάδου, συνομιλεί με τον Γιώργο Σαράτση, αφορμή της νέας ποιητικής του συλλογής «Πρόσφορο Χώμα» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Στίξις. Ποια είναι τα ποιητικά υλικά με τα οποία δομείται/απαρτίζεται η καινούργια σου συλλογή; Ο στοχασμός με τη μορφή στίχου. Ή και το αντίθετο: ο στίχος με τη μορφή στοχασμού. Χωρίς βέβαια να λείπει η εικονοπλασία. Καταγράφονται παρατηρήσεις μου για τον άνθρωπο και το περιβάλλον του, στοιχεία της υπαίθρου, αλλά και το τέλμα της εποχής. Μέσα από την μελαγχολία μου, άλλοτε αποδοκιμάζω το αδιάφορο παρόν μου και άλλοτε αυτοσαρκάζομαι, σα να ξορκίζω το μέλλον μου. Ο τίτλος «Πρόσφορο χώμα» μάς προδιαθέτει για την εποχή της σποράς, τη συγκομιδή ή την ταφή του χωμάτινου εαυτού του τρωτού ανθρώπου – όπως τον ονομάζεις – με την προσδοκία μιας αναγέννησης ή υπάρχει κάποια σημειολογία που προσδίδει και άλλες ερμηνείες; Όλα μοιάζουν αλληλένδετα. Πριν τον καιρό της ταφής, προηγείται η εποχή της σποράς και της συγκομιδή

Δεν γράφω ούτε εύκολα, ούτε και δύσκολα. Περισσότερο διστάζω να δημοσιεύσω. Σχεδόν πάντα απροετοίμαστος και ανασφαλής. Είτε τολμήσω τελικά να εκτεθώ, είτε όχι, τίποτα στην ουσία δεν αλλάζει. Τουλάχιστον μέσα μου. Ούτε θεωρώ ότι μπορεί να δικαιώσει κάτι ο χρόνος. Κάθε τι ανθρώπινο παραμένει αδικαίωτο. Κι αν αμφιβάλουμε, αρκεί να περιμένουμε. Πάλευα καιρό με ορισμένα ποιητικά σχεδιάσματα και μεμονωμένους στίχους. Κάποιοι φιλοξενήθηκαν στο παρελθόν σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά ή στο προσωπικό μου ιστολόγιο. Χρειάστηκαν σχεδόν δύο μπορεί και τρία χρόνια για να ετοιμάσω είκοσι μόλις σελίδες συλλογής. Αν και η πρώτη εκδοτική μου απόπειρα απέχει από την τωρινή μία και πλέον δεκαετία. Στο Πρόσφορο Χώμα κατέθεσα την μελαγχολία μου μαζί με μία αίσθηση προσωπικού τέλματος. Δώδεκα ποιητικές απόπειρες, σπάνια πολύστιχες, που διαπραγματεύονται το γήινο, το ανθρώπινο και το φθαρτό. Με έλκει το χώμα και η τρομερή αφομοιωτική του δύναμη. Είμαστε όντα χθόνια και ίσως γι’ αυτό αναζητούμε τον ουρα

Η συλλογή περιλαμβάνει ποιητικά σχεδιάσματα της τελευταίας τριετίας. Ορισμένα από αυτά φιλοξενήθηκαν κατά καιρούς σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Ο Γιώργος Σαράτσης καταθέτει σε δώδεκα ποιητικές απόπειρες την μελαγχολία της εποχής του μαζί με μία αίσθηση προσωπικού τέλματος. Στοχασμός με τη μορφή στίχων που μάλλον διαπραγματεύεται το γήινο, το ανθρώπινο και το φθαρτό της ύπαρξης. *** Quinta Essentia i. αυτή η γη πηγάδι που στέρεψε σκυλί παρασυρμένο στην άκρη του δρόμου   ii. άνθρωπος τρωτός θα πει να μπορείς να ξεφυλλίσεις ουρανούς χωρίς χέρια ή να πίνεις ποτάμια με χείλη τσακισμένα από τις καταχρήσεις των λέξεων   iii. να λυπηθείς για την αγάπη που δεν έγινε έρωτας για το σώμα που παρέμεινε κορμί για τη λάμψη στα μάτια όσων έφυγαν χωρίς να πουν μια λέξη [ δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό cityportal.gr ]

Quinta Essentia i. αυτή η γη πηγάδι που στέρεψε σκυλί παρασυρμένο στην άκρη του δρόμου ii. άνθρωπος τρωτός θα πει να μπορείς να ξεφυλλίσεις ουρανούς χωρίς χέρια ή να πίνεις ποτάμια με χείλη τσακισμένα από τις καταχρήσεις των λέξεων iii. να λυπηθείς για την αγάπη που δεν έγινε έρωτας για το σώμα που παρέμεινε κορμί για τη λάμψη στα μάτια όσων έφυγαν χωρίς να πουν μια λέξη [ δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό staxtes2003.com ]

Εμπνεόμενη από την αχλή της ανθρώπινης ματαιότητας, η νέα  ποιητική συλλογή του Γιώργου Σαράτση Πρόσφορο Χώμα των εκδόσεων Στίξις αποτυπώνει μέσα από δώδεκα ποιητικές καταθέσεις τον έντονο, βαθύ ψυχισμό του δημιουργού της. Η απομόνωση, η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου, η φθορά του χρόνου, ο αναπόφευκτος θάνατος τέλος, κυριαρχούν, χωρίς να μονοπωλούν, την θεματολογία του ποιητή. Ερωτήματα και ερωτηματικά, προβληματισμοί κι απαντήσεις, ζωή και τέλμα, συνυπάρχουν, ξεδιπλώνονται κι αποκαλύπτονται στις σελίδες της. Η φύση, η ύπαιθρος, το χώμα εμπνέουν κι εμποτίζουν την ποίηση του Σαράτση. Γήινες καταβολές, σαρκικές επιθυμίες μετουσιώνονται σε λέξεις, περιγράφοντας το άχρονο κι αυλό που μας καθορίζει.   Στίχοι πλήρεις νοημάτων σκιαγραφούν μεστά με μια απροκάλυπτη σχεδόν ειλικρίνεια την αλήθεια του ανθρώπινου δράματος. Ποίηση αισθαντική, σκληρή ενίοτε μα συμπονετική συνάμα, σκύβει πάνω σε αλήθειες πανανθρώπινες και οικουμενικές, σηματοδοτώντας μια ώριμη λογοτεχνική περίοδο του δημιουργού.  

Όταν συναντηθούμε η χώρα θα ’χει αλλάξει χέρια ο πλανήτης θα γίνει το πιο βαρετό μέρος να ζήσει κανείς κι όλα αθόρυβα θα καταλήξουν στην πλήξη Θα ’ναι ξημέρωμα όταν συναντηθούμε απόγευμα μιας εποχής ενδιάμεσης ― ούτε κρύο ούτε ζέστη μόνο υγρασία σαν αγάπη χωρίς παραδοχές Κι αν έφευγα σήμερα γι’ αλλού αν φοβόμουν περισσότερο απ’ όσο τολμώ αν βιαστικά σμήνη πτηνών, βλαστοκύτταρα μηχανισμοί αιμοποίησης μας εγκαταλείψουν αν είναι άλλη χώρα η Ελλάδα την άνοιξη πάντα στ’ αριστερά το κοιμητήριο γεμάτο λευκό μάρμαρο εισαγωγής [ δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό culturebook.gr ]