Δεν γράφω ούτε εύκολα, ούτε και δύσκολα. Περισσότερο διστάζω να δημοσιεύσω. Σχεδόν πάντα απροετοίμαστος και ανασφαλής. Είτε τολμήσω τελικά να εκτεθώ, είτε όχι, τίποτα στην ουσία δεν αλλάζει. Τουλάχιστον μέσα μου. Ούτε θεωρώ ότι μπορεί να δικαιώσει κάτι ο χρόνος. Κάθε τι ανθρώπινο παραμένει αδικαίωτο. Κι αν αμφιβάλουμε, αρκεί να περιμένουμε.
Πάλευα καιρό με ορισμένα ποιητικά σχεδιάσματα και μεμονωμένους στίχους. Κάποιοι φιλοξενήθηκαν στο παρελθόν σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά ή στο προσωπικό μου ιστολόγιο. Χρειάστηκαν σχεδόν δύο μπορεί και τρία χρόνια για να ετοιμάσω είκοσι μόλις σελίδες συλλογής. Αν και η πρώτη εκδοτική μου απόπειρα απέχει από την τωρινή μία και πλέον δεκαετία.
Στο Πρόσφορο Χώμα κατέθεσα την μελαγχολία μου μαζί με μία αίσθηση προσωπικού τέλματος. Δώδεκα ποιητικές απόπειρες, σπάνια πολύστιχες, που διαπραγματεύονται το γήινο, το ανθρώπινο και το φθαρτό. Με έλκει το χώμα και η τρομερή αφομοιωτική του δύναμη. Είμαστε όντα χθόνια και ίσως γι’ αυτό αναζητούμε τον ουρανό.
Παράλληλα, αφήνω να διαφανεί η ανάγκη επιστροφής μου στην ύπαιθρο, βέβαιος πια ότι οι πόλεις παραμένουν το προαιώνιο λάθος μας. Από την άλλη, είναι σκληρό να ζει κανείς σε μία χώρα όπου συντελείται καθημερινά το ιστορικό της τέλος, ως προμήνυμα του επερχόμενου προσωπικού μας τέλους.
Στο Πρόσφορο Χώμα οι όποιες παρατηρήσεις μου γίνονται στίχοι. Περισσότερο στοχασμός με τη μορφή στίχου. Άλλωστε, ελάχιστα με αγγίζει μία ποίηση που δεν είναι στοχασμός. Ίσως γιατί ο στίχος είναι ό,τι απέμεινε από την σακατεμένη μας λογική ή την ξεχασμένη τέχνη του φιλοσοφείν. Και λέω ξεχασμένη ακριβώς γιατί δεν αφορά παρά ελάχιστους. Μπορεί και κανέναν. Όχι ακαδημαϊκά, ερευνητικά ή από κάποιο νευρωτικό ενδιαφέρον, αλλά ως μορφή επανελέγχου και επαναπροσδιορισμού.
[ δημοσιεύθηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό ennepe-moussa.gr ]