Γράφει κάπου ο Pessoa: «Η όραση είναι η αφή του πνεύματος»[1]. Τα λόγια αυτά ήρθαν στο νου μου καθώς διάβαζα την τελευταία ποιητική συλλογή του Γιώργου Σαράτση, «Πρόσφορο Χώμα», από τις εκδόσεις Στίξις. Στο βιβλίο αυτό, η εικονοποιία μοιάζει με αφορμή [ή και άλλοθι] για μια εσωτερική (αρχικά) αναζήτηση του ποιητικού υποκειμένου κι εν συνεχεία την αποτύπωση των ψυχικών διακυμάνσεών του στο φυσικό τοπίο· σαν μια προσπάθεια εξωτερίκευσης των σπαραγμάτων μιας πάλλουσας εαυτότητας. Η θλίψη για την μοίρα του τόπου και τις χαμένες προσδοκίες μιας ολόκληρης γενιάς, που χτυπήθηκε από την λαίλαπα των συνεχόμενων κρίσεων. Η αδυναμία απόλαυσης των όποιων καρπών των ακατάπαυτων μαχών με την επιβίωση και το στείρο της καθημερινότητας. Η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου και η αποξένωσή του από το γύρω περιβάλλον. Η θνήσκουσα φύση και η απνευμάτιστη εποχή. Είναι κάποια από τα θέματα που πραγματεύεται ο Σαράτσης. Σε μια γραφή πικρή και σκληρή. Χωρίς βερμπαλιστικές και φορμαλιστικές εξάρσεις. Με το μέτρο