Η απομόνωση, η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου, η φθορά του
χρόνου, ο αναπόφευκτος θάνατος τέλος, κυριαρχούν, χωρίς να μονοπωλούν, την
θεματολογία του ποιητή. Ερωτήματα και ερωτηματικά, προβληματισμοί κι
απαντήσεις, ζωή και τέλμα, συνυπάρχουν, ξεδιπλώνονται κι αποκαλύπτονται
στις σελίδες της. Η φύση, η ύπαιθρος, το χώμα εμπνέουν κι εμποτίζουν την ποίηση
του Σαράτση. Γήινες καταβολές, σαρκικές επιθυμίες μετουσιώνονται σε λέξεις, περιγράφοντας
το άχρονο κι αυλό που μας καθορίζει.
Στίχοι πλήρεις νοημάτων σκιαγραφούν μεστά με μια απροκάλυπτη
σχεδόν ειλικρίνεια την αλήθεια του ανθρώπινου δράματος. Ποίηση αισθαντική,
σκληρή ενίοτε μα συμπονετική συνάμα, σκύβει πάνω σε αλήθειες πανανθρώπινες και
οικουμενικές, σηματοδοτώντας μια ώριμη λογοτεχνική περίοδο του δημιουργού.
Τίποτα για τον άνθρωπο
δεν έχει να πει ο θάνατος
Αφήνει πίσω του κενό
όμοιο μ’ αυτό που κληρονόμησε
[ δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό fractalart.gr ]