Η επαφή με τη γη και δη τη λεγόμενη «πατρική γη», είναι κάτι που μέσα στον ορίζοντα του σύγχρονου τεχνολογικού πολιτισμού, όχι μόνο θεωρείται απευκταίο αλλά και πολλές φορές απαγορευτικό. Ιδιαίτερα δε, όταν αυτή συνδέεται με τη βαθύτερη έκφραση των ανθρώπινων συναισθημάτων και σκέψεων, που αποτελούν τον βασικό πυρήνα της πραγματικής και μη «σχολακιστικής» ποίησης· η οποία μας επιτρέπει να δομήσουμε μια γέφυρα μεταξύ της λογικής, της διαίσθησης και των συναισθημάτων, μια γέφυρα δηλαδή μεταξύ του ανθρώπου και του πνεύματος. Πάνω σε αυτή τη βάση κινείται το «Πρόσφορα χώμα» του Γιώργου Σαράτση, το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα. Μέσα στην ποιητική αυτή συλλογή αχνοφαίνεται το προσωπικό στίγμα του ποιητή, σε συνάρτηση όμως με τον τόπο του, αφού εν τέλει και οι δύο μοιράζονται την ίδια μοίρα ( Φλέγομαι απ’ τον ίδιο ήλιο που θα δει το τέλος μου/ θα δεχτεί την καταδίκη της φυλής και του τόπου ). Εκκινώντας από την έκφραση του προσωπικού εαυτού, παρατηρούμε ένα ποιητικό υποκείμενο που μετατρέπει