Πρόσφορο Χώμα

ΣΩΜΑΤΙΚΑ i. Θα μιλήσουμε κάποτε στη γλώσσα των σκύλων συμπληρώνοντας λέξη προς λέξη ό,τι λείπει απ’ τον δικό μας κόσμο Όσα λίγα κάναμε θα μείνουν κλεισμένα καλά σε διάφανες σακούλες σούπερ μάρκετ ii. Μικρός αναποδογύριζα καθρέφτες έβγαζα γλώσσα στους νικητές συσκότιζα την ίδια μου την όραση μπροστά σε γυναίκες με ωραία μυρωδιά για μια υστεροφημία για ένα γαμώτο [ αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα των εκδόσεων stixiseditions.gr ]

Είναι η ονομασία της καινούργιας ποιητικής συλλογής του Γιώργου Σαράτση. Το χώμα βασικό και κυρίαρχο δομικό υλικό της γήινης ζωής συντελεί στην ανάπτυξη, την εξέλιξη μα και την αποσύνθεσή της, ενώ μας υπενθυμίζει διαρκώς τον αέναα επαναλαμβανόμενο κύκλο και την κατάληξη του “χους ει και εις χουν απελεύσει”. Το δε συνοδευτικό επίθετο του τίτλου μάς προετοιμάζει για την καταλληλότητα του εδάφους να υποδεχτεί και να αναπαύσει στα σπλάχνα του την κάθε ύπαρξη. Ο ποιητής ως γνώστης του εφήμερου, του πεπερασμένου, του φθαρτού επέλεξε στην συγκεκριμένη συλλογή το χώμα να είναι το κεντρικό συμβολικό μα και αντιπροσωπευτικό συστατικό για να μιλήσει για την χοϊκότητα και την θνητότητα του χώρου, του χρόνου των ανθρώπων και των επιλογών τους που επισπεύδουν έτσι το πτωτικό τέλος της φθαρτής φύσης τους, μα και την ενδόμυχη υποσυνείδητη προσμονή της αναγέννησης που έτσι κι αλλιώς με έναν τρόπο υπάρχει εν γνώσει μα και ερήμην μας. Ο Γιώργος Σαράτσης ως ποιητής είναι ο συνδετικός κρίκος, ο δέκτης και

Σήμερα ο μέσος Έλληνας δοκιμάζεται ποικιλοτρόπως. Πιστεύετε ότι η τέχνη και ειδικότερα η ποίηση μπορεί να βοηθήσει; Δεν μπορώ να σκεφτώ με ποιον τρόπο θα μπορούσε να βοηθήσει η τέχνη, πόσο μάλλον η ποίηση. Αν τυχόν κάπου βοηθούσε, θα ήταν ίσως στην κατάκτηση κάποιας αυτοσυνειδησίας ή στην διεισδυτικότερη θέαση ορισμένων φαινομένων. Ο συγγραφέας είναι ένας πνευματικός άνθρωπος της εποχής του. Ποιος θα έπρεπε να είναι ο ρόλος του στο σήμερα; Ο “συγγραφέας” είναι μία ιδιότητα που μοιάζει να πολλαπλασιάζεται στον καιρό μας. Αγνοώ, ωστόσο, τι μπορεί να σημαίνει ο όρος “πνευματικός άνθρωπος”. Πάντως, ο ρόλος του συγγραφέα δεν θα έπρεπε να διαφέρει από τον ρόλο του καθενός μας. Παρόλο που παραμένει ο «παλμογράφος» της εποχής, χωρίς υστεροβουλίες, περιττούς φόβους και εκπτώσεις. Ο συγγραφέας οφείλει να παραμείνει ον ανένταχτο και αντι-εξουσιαστικό. Στην εποχή μας ένας συγγραφέας μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για τους νέους; Αν ναι, πώς μπορεί να γίνει αυτό; Πρότυπο ως προς τί; Και γιατί συγκεκρ