Είναι η ονομασία της καινούργιας ποιητικής συλλογής του Γιώργου Σαράτση. Το χώμα βασικό και κυρίαρχο δομικό υλικό της γήινης ζωής συντελεί στην ανάπτυξη, την εξέλιξη μα και την αποσύνθεσή της, ενώ μας υπενθυμίζει διαρκώς τον αέναα επαναλαμβανόμενο κύκλο και την κατάληξη του “χους ει και εις χουν απελεύσει”. Το δε συνοδευτικό επίθετο του τίτλου μάς προετοιμάζει για την καταλληλότητα του εδάφους να υποδεχτεί και να αναπαύσει στα σπλάχνα του την κάθε ύπαρξη.
Ο ποιητής ως γνώστης του εφήμερου, του πεπερασμένου, του φθαρτού επέλεξε στην συγκεκριμένη συλλογή το χώμα να είναι το κεντρικό συμβολικό μα και αντιπροσωπευτικό συστατικό για να μιλήσει για την χοϊκότητα και την θνητότητα του χώρου, του χρόνου των ανθρώπων και των επιλογών τους που επισπεύδουν έτσι το πτωτικό τέλος της φθαρτής φύσης τους, μα και την ενδόμυχη υποσυνείδητη προσμονή της αναγέννησης που έτσι κι αλλιώς με έναν τρόπο υπάρχει εν γνώσει μα και ερήμην μας.
Ο Γιώργος Σαράτσης ως ποιητής είναι ο συνδετικός κρίκος, ο δέκτης και ο πομπός που προσλαμβάνει για να κατανοήσει το ακατανόητο, να ερμηνεύσει το ανερμήνευτο του κόσμου τούτου ανάμεσα στο μαζί ή το χώρια της ύλης και του πνεύματος. Με γραφή πυκνού νοηματικού περιεχομένου, στοχαστικός που μαρτυρά την φιλοσοφική του βάση και το χαρακτηριστικό της οικονομίας του λόγου, μία από τις βασικές ιδιότητες της ποίησης, στέκει γερά στα πόδια και με επίγνωση και απόλυτο ρεαλισμό, υφέρπουσα ειρωνεία και σαρκασμό μάς μεταφέρει στην πορεία της σύγχρονης πραγματικότητας, αποκαλύπτοντας έναν στάσιμο, τελματωμένο άνθρωπο, χαμένο να πορεύεται χωρίς πανανθρώπινες αξίες.
Μιλά για τα κακώς κείμενα, τις βραχυπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες επιπτώσεις του δυτικότροπου υπερκαταναλωτισμού εις βάρος της φύσης, της ποιότητας ζωής, των ανθρώπινων σχέσεων, της προσπάθειας για επιβίωση στις απρόσωπες μεγαλουπόλεις. Ανατρέχει και διατρέχει την ιστορία,τα βήματά του μάς την μεταφέρουν ποιητικώ τω τρόπω, συμπονά και συμπάσχει με την για την πατρίδα του: “Πάτησα όπου πάτησε ο Δημοφών / συχνά καταλάβαινα περισσότερα / απ’ όσα μπορούσα // Η μεγάλη χαρά των πληγών μου / η θλίψη της πατρίδας”, “Κατάγομαι από τόπους δύσκολους — / εδώ οι ευαισθησίες πληρώνονται ακριβά”.
Στη σχέση όμως του ανθρώπου με το χώμα και τον τόπο του υπάρχει και μία άλλη διάσταση σύνδεσης μαζί του. Οι βίαια διωγμένοι/οι εξορισμένοι/οι πρόσφυγες που εξαναγκάζονται να αφήσουν την πατρίδα τους και βρίσκονται μακριά της νοσταλγούν, αναπολούν και εκφράζουν την επιθυμία πως όταν γυρίσουν, όταν επιστρέψουν, θα γονατίσουν και θα φιλήσουν το χώμα της, σημάδι του ισχυρού δεσμού που υπάρχει μεταξύ τους.
Θα γράψω κάποτε για την πατρίδα
σα να ήταν γυναίκα ξένη και άτεκνη.
Η ελπιδοφόρος θλίψη του Σεφέρη,
ο εναγκαλισμός με το φορτίο του χρόνου.
Γνωρίζεις μετά από καιρό το σώμα σου
και ’κείνο αρνείται να συνεργαστεί
[ δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό ennepe-moussa.gr ]