κι ούτε ένας άνθρωπος να πεις
μια καλημέρα”
Παράθυρα κλειστά. Έξω βροχή.
Μέσα σιωπή. Το μέσον, τα μάτια.
Τα χέρια αμήχανα. Η αγάπη αξόδευτη. Ο τόπος.
Ο ήχος αχνός…
Το ταξίδι ξεκινάω, να συναντήσω τη γραφή του με πόδια γυμνά να ακουμπήσω στα χνάρια του, να ανακαλύψω την πορεία μου, ν’ ανταμώσω όσα φανερά μού προσφέρονται κι όσα κρυμμένα μού φανερώνονται. Δανείζομαι δέρμα απ’ τα πέλματά του.
Λίγα βήματα κι ένα αγκάθι καρφώνεται στη δεξιά μου φτέρνα. Αυτός ο τόπος που μας πονά και που αγαπάμε...
Μια γλυκιά θλίψη, με γιατροπορεύει.
Η προσφορά μου, λίγες σταγόνες κόκκινες και δάκρυα, στο χώμα, εκεί, όπου γέννα, καρπός και θάνατος, τη θαλπωρή του ανασαίνουν.
Βρέχει ασταμάτητα. Σπάει το ρολόι μου στο βράχο. Κουρνιάζω πυγολαμπίδα στο χέρι του χρόνου, να κερδίσω λίγες ανάσες ακόμα, ως τη συνάντηση. Ως το τέλος.
Τα μάτια ενός μικρού παιδιού, καρφωμένα πάνω μου. Ύστερα στο χώμα, το πάντα πρόσφορο για τον προορισμό και το ταξίδι.
Κλέβω απ’ τον ποιητή το επίθετο. Το κάνω ουσιαστικό. Του στέλνω πρόσφορο.
“Aν ποτέ λυτρωθώ
θα ’ναι για να σας φτύσω κατάμουτρα
Ένας θεός ξέρει πόσο σκοτάδι κόστισε η ζωή σας”
Καλοτάξιδο!
Άννα Θεοφιλίδου